De eerste mijlpaal.

We hebben onze eerste mijlpaal bereikt.
Ik heb een baan, we hebben onderdak en ons gezin is weer bij elkaar.


We zijn weer één familie.
We hebben het kamp verlaten
We hebben ons eigen verblijf, een kamer, gehuurd in Harris Park.
Ik heb een baan in West Pennant Hills.
Jo heeft nu meer tijd en mogelijkheden om het levens stijl van ons te verbeteren.
Marta gaat weer naar de openbare school alhoewel ze niet weet wat iedereen zegt.

We verlieten het kamp op maandag 21 augustus 1961, tamelijk vroeg in de morgen.
Het was op die dag dat iemand van het kamp ons met onze koffers en al gratis naar Harris Park kon brengen.
Dat was een geweldige opluchting voor ons want anders had het echt ontzaglijke moeite gekost om die trip te maken.
Doordat we op een maandag "verhuisden", hadden we een ongeveer een week voordat ik naar mijn nieuwe baan moest.
Omdat we vroeg in de morgen op de plaats van bestemming waren, gaf het ons wat extra tijd om de kamer een beetje "ons huis" te maken.
Het was niet veel dat we konden doen, we hadden die kamer en de rest van het huis werd door ieder ander gebruikt.
Maar op de één of ander manier hadden we een paar dingen van ons zelf georganiseerd.
En natuurlijk moesten we onze koffers weer uitpakken en de inhoud ergens opbergen.
Het effect was dat, met onze eigen spullen hier en daar, het een beetje meer vertrouwelijk en meer "ons" werd.

Wat ook belangrijk was dat ik ook moest uitvinden op welke manier ik iedere werkdag van "ons huis" naar West Pennant Hills kon reizen.
Er was geen gemakkelijke verbinding maar gedurende de tijd dat we in Harris Park woonde gelukte me dat met een beetje kunst en vliegwerk.
Als een extra hadden we gedurende die paar dagen gelegenheid om wat van de Australische leefstijl te zien en ondervinden.
Na de tijd die we doorgebracht hadden in het kamp was dat wel nodig want het was een hele andere wereld.

Gedurende die tijd gingen mijn gedachten ook uit naar het feit dat ze een assistent-boekhouder nodig hadden.

Toen ik het gebouw van die firma zag, op de dag van de interview was ik niet erg onder de indruk.
Het was een gebouw met winkel etalages aan de straatkant met daar boven een vaste luifel.
En boven de luifel was er een etage met ramen.
Voor die interview moest ik naar die eerste etage (de enige etage) waar het kantoor van de directeur/eigenaar was.
Op die eerste etage zag ik dan ook dat er kinderen kleding en potten en pannen en andere dingen te koop waren.
Ook omdat in die tijd West Pennant Hills er niet uitzag als een vooruit strevende plaats, vroeg ik mijzelf af waarom ze een assistent-boekhouder nodig hadden.
Maar ik moest een baan hebben om het kamp achter ons te laten en een nieuw leven to beginnen.

En toen brak de dag aan dat ik me aanmeldde als assistent-boekhouder bij "West Pennant Hills Timber and Harware Pty Ltd and Zilaini's Store".

De eerste die ik moest zien was Stanley Linton, de Company Secretarie.
Die nam mij toen naar boven, de eerste verdieping en daar werd ik dan officieel geïntroduceerd aan de eigenaren van het bedrijf.
Het was een getrouwd echtpaar met de naam Ziliani.
Zijn naam was Ceasar John Ziliani en werd bij de naam George aangesproken.
Haar naam was Eleanor Thyrza Ziliani, geboorte naam Walker.

Daarna kwam de boekhoud afdeling aan de beurt.
Ten eerste was daar natuurlijk de hoofd-boekhouder ("accountant").
Zijn naam was Mr. McAteer, niet zo jong en hij zag er niet erg gezond uit.
Verder waren er vier vrouwelijke kantoorbediendes in die afdeling waar ik aan geïntroduceerd werd.
Daarvan weet ik nog twee namen, het was Mrs.O'Bell and Mrs.Thomas, heel vriendelijk.
Verder werd ik rondgeleid en geïntroduceerd door alle afdelingen waaronder de yard.
Dat opende mijn ogen. Er was alles te verkrijgen om op een stuk verwaarloost land een huis te bouwen en een prachtige tuin eromheen te maken.
En alles in grote hoeveelheden.
De omgeving was in de proces van open land tot een volgebouwde nieuwe gemeente te veranderen, daardoor was de omzet groot, en het was vooruit strevend.

En na de rondleiding wat papieren invullen met mijn gegevens en dan was het tijd om te leren wat mijn "baan" echt inhield.
Ik had er echt geen idee van, ook mijn Engelse taal was maar zozo waarbij het Australische accent echt niet erg veel hielp.

Dat is dan het volgende hoofdstuk.






Previous page 17 <==     Back to page page 18     ==> Next page 19
Index

Please note:
Some translations are not yet finalized.
Houd er rekening mee dat:
Sommige vertalingen nog niet afgerond.

Click here to zie het in de Engelse taal!