De eerste morgen in het kamp.



Het was misschien omdat we doodmoe waren van al die ervaringen.
Ondanks de vreemde omgeving en de harden bedden, we hadden een goede nachtrust.

Het was zeker niet dat het erg comfortabel was.
Het was KOUD.

Misschien was het de ontzaglijke stilte gedurende de nacht, we waren ver van de bewoonde wereld.
In de vroege morgen werden we wakker van de kou, niets bijzonders, het was juli en midwinter hier in Australia.
Later hoorden we dat die dagen de koudste periode van het jaar waren.

Zo in de eerste dagen leerden hoe het leven was in dat kamp.
We kwamen te leren dat het aantal nieuwe emigranten aardig terug gelopen was.
Meeste werden naar dat "horror camp" in Victoria gestuurd, wat wij weigerden.
Wij waren echter nier de enige die hier pas gekomen waren.
We ontmoetten een ander echtpaar met 2 kleinen kinderen, een baby en een dochter met ongeveer dezelfde leeftijd als Marta, hun naam was de Geus en kwamen van Rotterdam Zuid waar ze met haar moeder woonden.
Een paar weken later waren die een grote hulp voor ons, ik weet niet precies hun namen maar ik herinner vaag dat zijn naam Jan was en dat hij een diploma had dat iets te doen had met elektriciteit.
Voordat de "de Geus familie" emigreerden werkte zij ergens in administratie in een kantoor terwijl de kinderen onder de vleugel waren van haar moeder.

We leerden dat het noodzakelijk was dat we verzekering moesten hebben voor ziekte, dokters en ziekenhuis.
Zo in die eerste dagen gingen Jan en ik dan op stap om al die dingen te regelen.
Op een van die dagen moest hij een wandelwagentje voor zijn jongste kopen en ik kocht een straalkacheltje tegen de kou gedurende de avonden.
We leerden dat alles tamelijk ver weg was van waar we waren en als jezelf geen auto had was dat niet gemakkelijk.
En omdat iets verkrijgen of kopen enzovoort, moesten we naar Windsor, het dichtstbijzijnde stadje met winkels.
Als men wilde, kon men de studenten bus gebruiken om daar naar toe te gaan.
Maar die bus ging slechts op die tijden om de studenten op tijd naar en van de hogere school in Windsor te brengen.
En die tijden waren niet erg conveniënt voor ons.
Zo het was meestal lopen, iets dat aardig wat tijd in beslag nam.

We leerden dat er niet veel help was om een baan te vinden, het enigste wat ze me aanboden was een tijdelijk baantje om fuit te pikken.
Jan de Geus vond echter iemand in het kamp die hem misschien kon helpen met een baan als een elektricien bij de spoorwegen.
Dat kon hij allemaal schriftelijk doen en dan maar afwachten voor een interview.
Voor mij was er niet veel geluk in dat respect.
De ambtenaar die zogenaamd help moest verstrekken om een baan te vinden kwam niet iedere dag en wist niet veel.
En hij was geen help.
Hij wist niet veel en gaf niet veel advies.
Het schijnt dat er hier niet veel verschil was dan als het was in Bonegilla.

Ik weet dat ik gewaarschuwd was over de situatie voor werkgelegenheid in Australia voor dat we vertrokken.
Maar omdat ik al alle schepen verbrand had kon ik niets anders doen om toch naar Australia te gaan.

I had begonnen om ieder dag de belangrijkste krant te kopen om de advertenties te raadplegen.
Na een paar dagen kwam ik tot de conclusie dat er veel vraag naar accountants (boekhouders enz.) was.
Ook dat die banen goed betaald werden.

Ik besloot om zelf het initiatief te nemen.
Iedere dag kocht ik een krant, wandelde naar het Windsor Station (80-90 minuten) en nam daar de trein naar Sydney.
Gedurende de trein rit bekeek ik dan alle advertenties voor een baan.
Dan, aangekomen in Sydney probeerde ik al die adverteerders te bezoeken.
Geen gemakkelijke taak als men de stad niet kent.
Ik had daar niet veel geluk mee omdat als je het geluk had om toegang te krijgen met iemand te praten, was het altijd zo dat ze me zouden opbellen met ja of nee.
In die tijd hadden we geen mobiele telefoon en in het kamp was slechts 1 publieke telefoon.

Ik hield dat een tijdje vol, hoe lang heb ik geen idee meer van, maar ik begreep dat ik moest proberen om een andere manier van soliciteren te vinden.
Dat is toen ik besloot om een bezoek aan het Nederlands Consulaat te brengen en daar een gesprek met iemand te hebben.
Ze vertelden me echter dat het niet hun taak was om emigranten aan een baantje te helpen.

De ambtenaar met wie ik sprak was echter erg geïnteresseerd over de manier waarop ik een baantje zocht.
Het enigste dat hij wilde weten of hoe ik uiteindelijk zou slagen.
Dat gaf dat me de gelegenheid om het mogelijk te maken om hem meer te bezoeken.
I kon dan met hem een praatje te maken en hem van gedachten te laten veranderen om mij een beetje te helpen.
We hadden een kop of koffie ergens (koffie was niet erg goed) en we maakten een afspraak voor een paar dage later.

Na een week of zo van die soort of afspraken kwam hij uit met het idee dat hij zou uitkijken naar een baan voor mij en dat mij dan zou meenemen voor een interview.
En dan op een goede dag vertelde hij mij dat hij een afspraak voor de volgende dag had met een zaak in West Penant Hills.
Zo, ik was dan de volgende dag vroeg in Sydney en hij nam mij mee naar die zaak.
Onder al de papieren die ik bij mij had was mijn diploma voor MBA.
Wel, de eigenaren van die zaak waren erg onder de indruk van dat en ik was aangenomen als assistent van de accountant (hoofdboekhouder).
Ze begrepen wel dat ik een plaats om te wonen moest vinden dichterbij de zaak en we besloten dat ik een week later zou beginnen.

En hier begon dan een andere episode.

Het zoeken en vinden van een plaats om te wonen en om vandaar dan naar mijn "nieuwe" baan te kunnen gaan.
En weer probeerden we om help te verkrijgen van de mensen op het kantoortje van het immigratie kamp.
En weer konden ze ons niet helpen, die mensen wisten alleen maar hoe goed het was om in het zonnetje te zitten en een sigaretje te roken.

Ik weet echt niet hoe we het in die korte tijd hebben kunnen organiseren.
En ik kan het niet meer aan haar vragen.
Het was namelijk Jo die het op zich nam om ergens huisvesting te vinden en zo dicht mogelijk bij het adres van mijn baan.
Wat ik wel weet dat het heel wat moeite en trauma heeft gekost.
In die tijd was het namelijk zo dat er wel mensen waren die gedeeltes van een huis uit verhuurden.
Maar alleen aan mensen zonder kinderen.

En ze vond een plaats waar we een kamer, een slaapkamer en een klein keukentje konden huren.
Badkamer was gedeeld onder de andere bewoners.
Maar kinderen waren niet welkom.
Het was echter noodzakelijk dat we zo dicht mogelijk bij mijn nieuwe baan woonden en daarom accepteerden we die conditie.
Wij waren er van overtuigd dat we spoedig wat anders zouden vinden waar Marta bij ons kon blijven.
Ondertussen hadden we geregeld met het echtpaar met de twee kinderen, die we in het kamp ontmoet hadden, dat zij Marta zouden innemen op de werkdagen dat wij in onze gehuurde kamers doorbrachten.

Op de weekends gingen we dan naar het kamp om met Marta te zijn.
Al dat was erg traumatisch, niet alleen voor ons maar zeer zeker voor Marta.
Ook om naar mijn werk te gaan was niet eenvoudig maar in die weken gelukte het me om iedere dag op tijd op werk te arriveren.

Ik zal eerst verder schrijven over onze woning ervaringen en daarna over het begin van het begin van werken in Australia.

Omdat we wisten dat de scheiding alleen maar van korte duur kon zijn, heeft Jo veel tijd besteed om een plaats te vinden waar we bij elkaar konden zijn.
En na een korte tijd verhuisden we dan naar een kamer in een huis waar zo 4 families onder dak waren en ook kinderen welkom waren.
We gebruikten allemaal de zelfde keuken en bad kamer enzovoort.
Onze kamer was erg klein, bedden boven elkaar, onderste voor ons en bovenste voor Marta.
Er was een tafeltje en er waren drie stoelen.
En daar woonden we dan, ons drietjes weer bij elkaar.

Er was een publieke school net om de hoek zo dat het niet te moeilijk was voor Marta naar school te gaan.
Ze had al moeite genoeg omdat ze helemaal geen kennis van de Engelse taal had.
Maar gelukkig waren de meisjes van haar klas echt behulpzaam en dat was, denk ik, een grote hulp voor haar.

Voor mij, om naar mijn werk te gaan was niet gemakkelijk.
Er was geen directe verbinding, zelfs moeilijker dan van onze eerste woonplaats.
Maar ook hier was ik, met veel kunst en vliegwerk, gedurende die tijd altijd op tijd op het kantoor.

We hadden onze eerste mijlpaal bereikt.

Ik had een baan, we hadden onderdak en ons gezin was weer bij elkaar.






Previous page 17 <==     Back to page page 18     ==> Next page 19
Index

Please note:
Some translations are not yet finalized.
Houd er rekening mee dat:
Sommige vertalingen nog niet afgerond.

Click here to zie het in de Engelse taal!